อาหารของวิชชา
ภิกษุทั้งหลาย !
เรากล่าว วิชชาและวิมุตติว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของวิชชาและวิมุตติ
ควรกล่าวว่า โพชฌงค์เจ็ด…
แม้โพชฌงค์เจ็ด เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของโพชฌงค์เจ็ด
ควรกล่าวว่า สติปัฏฐานสี่…
แม้สติปัฏฐานสี่ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของสติปัฏฐานสี่
ควรกล่าวว่า สุจริตสาม…
แม้สุจริตสาม เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของสุจริตสาม
ควรกล่าวว่า การสำรวมอินทรีย์…
แม้การสำรวมอินทรีย์ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของการสำรวมอินทรีย์
ควรกล่าวว่า สติสัมปชัญญะ…
แม้สติสัมปชัญญะ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของสติสัมปชัญญะ
ควรกล่าวว่า การทำไว้ในใจโดยแยบคาย…
แม้การทำไว้ในใจโดยแยบคาย
เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของการทำไว้ในใจโดยแยบคาย
ควรกล่าวว่า ศรัทธา…
แม้ศรัทธา เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของศรัทธา
ควรกล่าวว่า การฟังสัทธรรม…
แม้การฟังสัทธรรม เราก็กล่าวว่ามีอาหาร
มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหารก็อะไรเป็นอาหารของการฟังสัทธรรม
ควรกล่าวว่า การคบสัปบุรุษ
ภิกษุทั้งหลาย !
ด้วยประการดังนี้การคบสัปบุรุษที่บริบูรณ์
ย่อมยังการฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์การฟังสัทธรรมที่บริบูรณ์
ย่อมยังศรัทธาให้บริบูรณ์ศรัทธาที่บริบูรณ์
ย่อมยังการทำไว้ในใจโดยแยบคายให้บริบูรณ์การทำไว้ในใจโดยแยบคายที่บริบูรณ์
ย่อมยังสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์สติสัมปชัญญะที่บริบูรณ์
ย่อมยังการสำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์การสำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์
ย่อมยังสุจริตสามให้บริบูรณ์สุจริตสามที่บริบูรณ์
ย่อมยังสติปัฏฐานสี่ให้บริบูรณ์สติปัฏฐานสี่ที่บริบูรณ์
ย่อมยังโพชฌงค์เจ็ดให้บริบูรณ์โพชฌงค์เจ็ดที่บริบูรณ์
ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์วิชชาและวิมุตตินี้
มีอาหารอย่างนี้และบริบูรณ์อย่างนี้
ภิกษุทั้งหลาย !
เปรียบเหมือนเมื่อฝนเม็ดหยาบ
ตกลงเบื้องบนภูเขา เมื่อฝนตกหนัก ๆ อยู่น้ำนั้นไหลไปตามที่ลุ่ม
ย่อมยังซอกเขาลำธารและห้วยให้เต็มซอกเขาลำธารและห้วยที่เต็ม
ย่อมยังหนองให้เต็มหนองที่เต็ม
ย่อมยังบึงให้เต็มบึงที่เต็ม
ย่อมยังแม่น้ำน้อยให้เต็มแม่น้ำน้อยที่เต็ม
ย่อมยังแม่น้ำใหญ่ให้เต็มแม่น้ำใหญ่ที่เต็ม
ย่อมยังมหาสมุทรสาครให้เต็มมหาสมุทรสาครนั้น
มีอาหารอย่างนี้และเต็มเปี่ยมอย่างนี้แม้ฉันใด
…
การคบสัปบุรุษที่บริบูรณ์
ย่อมยังการฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์การฟังสัทธรรมที่บริบูรณ์
ย่อมยังศรัทธาให้บริบูรณ์ศรัทธาที่บริบูรณ์
ย่อมยังการทำไว้ในใจโดยแยบคายให้บริบูรณ์การทำไว้ในใจโดยแยบคายที่บริบูรณ์
ย่อมยังสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์สติสัมปชัญญะที่บริบูรณ์
ย่อมยังการสำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์การสำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์
ย่อมยังสุจริตสามให้บริบูรณ์สุจริตสามที่บริบูรณ์
ย่อมยังสติปัฏฐานสี่ให้บริบูรณ์สติปัฏฐานสี่ที่บริบูรณ์
ย่อมยังโพชฌงค์เจ็ดให้บริบูรณ์โพชฌงค์เจ็ดที่บริบูรณ์
ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์วิชชาและวิมุตตินี้ มีอาหารอย่างนี้
และบริบูรณ์อย่างนี้ ฉันนั้นเหมือนกัน
( บาลี – ทสก.-เอกาทสก. อํ. ๒๔/๑๒๐-๑๒๔/๖๑ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้