ลักษณะการพูดของตถาคต
ราชกุมาร !
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันไม่จริงไม่แท้
ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
และไม่เป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมไม่กล่าววาจานั้น
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันจริงอันแท้
แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
และไม่เป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมไม่กล่าววาจานั้น
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันจริงอันแท้
ประกอบด้วยประโยชน์
แต่ไม่เป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมเลือกให้เหมาะกาล
เพื่อกล่าววาจานั้น
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันไม่จริงไม่แท้
ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
แต่เป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมไม่กล่าววาจานั้น
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันจริงอันแท้
แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
แต่ก็เป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมไม่กล่าววาจานั้น
ตถาคตรู้ชัดซึ่งวาจาใด อันจริงอันแท้
ประกอบด้วยประโยชน์
และเป็นที่รักที่พึงใจของผู้อื่นตถาคตย่อมเป็นผู้รู้จักกาละที่เหมาะ
เพื่อกล่าววาจานั้น
ข้อนั้นเพราะเหตุไร ?
เพราะตถาคตมีความเอ็นดูในสัตว์ทั้งหลาย
( บาลี – ม. ม. ๑๓/๙๑-๙๒/๙๔ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้