อนิจเจทุกขสัญญา
ภิกษุทั้งหลาย !
เมื่อภิกษุมีจิตอบรม
ด้วยอนิจเจทุกขสัญญาอยู่เป็นอย่างมากสัญญาว่า
ความน่ากลัวอันแรงกล้าย่อมปรากฏขึ้น
ในความไม่ขยัน ในความเกียจคร้าน
ในความทอดทิ้งการงาน ความประมาท
ความไม่ประกอบความเพียร
และในความสะเพร่าอย่างน่ากลัวเปรียบเสมือน
มีเพชฌฆาตเงื้อดาบอยู่ตรงหน้า ฉะนั้น…
ภิกษุทั้งหลาย !
ถ้าเมื่อภิกษุมีจิตอบรม
ด้วยอนิจเจทุกขสัญญาอยู่เป็นอย่างมากแต่สัญญาว่า ความน่ากลัวอันแรงกล้า
ในความไม่ขยัน ในความเกียจคร้าน
ในความทอดทิ้งการงาน ความประมาท
ความไม่ประกอบความเพียรและในความสะเพร่า
ก็ไม่ปรากฏขึ้นอย่างน่ากลัวเสมือนหนึ่ง
มีเพชฌฆาตเงื้อดาบอยู่ตรงหน้า แล้วไซร้
ภิกษุนั้นพึงทราบเถิดว่าอนิจเจทุกขสัญญา
เป็นอันเรามิได้อบรมเสียแล้ว
คุณวิเศษที่ยิ่งกว่าแต่ก่อนของเราไม่มี
เรายังมิได้บรรลุผลแห่งภาวนา ดังนี้เธอเป็นผู้มีสัมปชัญญะในเรื่องนี้ อยู่ดังนี้
ภิกษุทั้งหลาย !
เรามีเหตุผลในข้อนี้อยู่ ดังนี้จึงกล่าวว่า อนิจเจทุกขสัญญา
อันบุคคลเจริญกระทำให้มากแล้ว
ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่
หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นปริโยสาน ดังนี้
( บาลี – สตฺตก.-อฏฺฐก.-นวก. อํ. ๒๓/๔๘-๕๕/๔๖ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้