ธรรมที่มีตัณหาเป็นมูลเหตุ
ภิกษุทั้งหลาย !
ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติ อยู่อย่างมีสัมปชัญญะเพราะอาศัยตัณหา
จึงมีการแสวงหา…
เพราะอาศัยการแสวงหา
จึงมีการได้…
เพราะอาศัยการได้
จึงมีความปลงใจรัก…
เพราะอาศัยความปลงใจรัก
จึงมีความกำหนัดด้วยความพอใจ…
เพราะอาศัยความกำหนัดด้วยความพอใจ
จึงมีความสยบมัวเมา…
เพราะอาศัยความสยบมัวเมา
จึงมีความจับอกจับใจ…
เพราะอาศัยความจับอกจับใจ
จึงมีความตระหนี่…
เพราะอาศัยความตระหนี่
จึงมีการหวงกั้น…
เพราะอาศัยการหวงกั้น
จึงมีเรื่องราวอันเกิดจากการหวงกั้น กล่าวคือ
การใช้อาวุธไม่มีคม การใช้อาวุธมีคม
การทะเลาะ การแก่งแย่ง การวิวาท
การกล่าวคำหยาบว่า มึง ! มึง !
การพูดคำส่อเสียดและการพูดเท็จทั้งหลาย…
ธรรมอันเป็นบาปอกุศลเป็นอเนก
ย่อมเกิดขึ้นพร้อมด้วยอาการอย่างนี้
( บาลี – มหา. ที. ๑๐/๖๙-๗๒/๕๙ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้