จงตั้งความเพียรแต่พอดี
ดูกรโสณะ !
เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉนเธอเมื่อก่อนยังอยู่ครองเรือน
เป็นผู้ฉลาดในการดีดพิณมิใช่หรือ ?อย่างนั้น พระเจ้าข้า !
…
ดูกรโสณะ !
เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉนก็สมัยใดสายพิณของเธอตึงเกินไป
สมัยนั้นพิณของเธอย่อมมีเสียงไพเราะ
หรือย่อมควรแก่การใช้หรือไม่ ?ไม่เป็นเช่นนั้น พระเจ้าข้า !
…
ดูกรโสณะ !
เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉนสมัยใดสายพิณของเธอหย่อนเกินไป
สมัยนั้นพิณของเธอย่อมมีเสียงไพเราะ
หรือย่อมควรแก่การใช้หรือไม่ ?ไม่เป็นเช่นนั้น พระเจ้าข้า !
…
ดูกรโสณะ !
ก็สมัยใดสายพิณของเธอไม่ตึงเกินไป
ไม่หย่อนเกินไป ตั้งอยู่ในขนาดกลาง
สมัยนั้นพิณของเธอย่อมมีเสียงไพเราะ
หรือย่อมควรแก่การใช้หรือไม่ ?อย่างนั้น พระเจ้าข้า !
ดูกรโสณะ !
ฉันนั้นเหมือนกันแลความเพียรที่ปรารภมากเกินไป
ย่อมเป็นไปเพื่อความฟุ้งซ่านความเพียรที่หย่อนเกินไป
ย่อมเป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน…
ดูกรโสณะ !
เพราะเหตุนั้นแหละเธอจงตั้งความเพียรให้สม่ำเสมอ
จงตั้งอินทรีย์ให้สม่ำเสมอ
และจงถือนิมิตในความสม่ำเสมอนั้น
( บาลี – ปญฺจก.-ฉกฺก. อํ. ๒๒/๔๑๙-๔๒๔/๓๒๖ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้