สัตว์เกิดกลับมาเป็นมนุษย์มีน้อย
เพราะไม่รู้อริยสัจ
ภิกษุทั้งหลาย !
เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนี้ ว่าอย่างไรฝุ่นนิดหนึ่ง
ที่เราช้อนขึ้นด้วยปลายเล็บนี้กับมหาปฐพีนี้
ข้างไหนจะมากกว่ากัน ?ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ !
มหาปฐพีนั่นแหละเป็นดินที่มากกว่าฝุ่นนิดหนึ่งเท่าที่ทรงช้อนขึ้น
ด้วยปลายพระนขานี้ เป็นของมีประมาณน้อยฝุ่นนั้นเมื่อนำเข้าไปเทียบกับมหาปฐพี
ย่อมไม่ถึงซึ่งการคำนวณได้ เปรียบเทียบได้
ไม่เข้าถึงแม้ซึ่งกะละภาค
ภิกษุทั้งหลาย !
อุปมานี้ฉันใด อุปไมยก็ฉันนั้นสัตว์ที่เกิดกลับมาสู่หมู่มนุษย์มีน้อย
สัตว์ที่เกิดกลับมาเป็นอย่างอื่นจากหมู่มนุษย์
มีมากกว่าโดยแท้ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ?
ภิกษุทั้งหลาย !
ข้อนั้นเพราะความที่สัตว์เหล่านั้น
ไม่เห็นอริยสัจทั้งสี่อริยสัจสี่อย่างไรเล่า ?
สี่อย่าง คือ
อริยสัจ คือ ทุกข์อริยสัจ คือ
เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์อริยสัจ คือ
ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์อริยสัจ คือ
ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์…
ภิกษุทั้งหลาย !
เพราะเหตุนั้นในเรื่องนี้เธอพึงประกอบโยคกรรม
อันเป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่าทุกข์เป็นอย่างนี้
เหตุเกิดขึ้นแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ ดังนี้
( บาลี – มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๗๘/๑๗๕๗ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้