เพราะไม่รู้อริยสัจสี่
จึงต้องท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏ
ภิกษุทั้งหลาย !
เปรียบเหมือนท่อนไม้ อันบุคคลซัดขึ้นไปสู่อากาศบางคราวตกเอาโคนลง
บางคราวตกเอาตอนกลางลง
บางคราวตกเอาปลายลง ข้อนี้ฉันใดภิกษุทั้งหลาย !
สัตว์ที่มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น
มีตัณหาเป็นเครื่องผูก
แล่นไปอยู่ ท่องเที่ยวไปอยู่ในสังสารวัฏก็ทำนองเดียวกัน
บางคราวแล่นไปจากโลกนี้สู่โลกอื่น
บางคราวแล่นจากโลกอื่นสู่โลกนี้…
ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ?
ภิกษุทั้งหลาย !
ข้อนั้นเพราะ
ความที่เขาเป็นผู้ไม่เห็นซึ่งอริยสัจทั้งสี่อริยสัจสี่อย่างไรเล่า ?
สี่อย่าง คือ
อริยสัจ คือ ทุกข์อริยสัจ คือ
เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์อริยสัจ คือ
ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์อริยสัจ คือ
ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์…
ภิกษุทั้งหลาย !
เพราะเหตุนั้นในกรณีนี้พวกเธอพึงกระทำโยคกรรมเพื่อให้รู้ว่า
ทุกข์เป็นอย่างนี้เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้ ดังนี้
( บาลี – มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๕๐/๑๗๑๖ )
เทียบเคียงพระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐ กดที่นี้